Chronic Pain Science

Vrij naar de originele metingen van Manku en Horrobin in 1977.

Manku en Horrobin waren in 1977 farmacologen in Nova Scotia, die onderzoek deden naar de eigenschappen van een toen vrij recent ontdekte groep nieuwe stoffen in het lichaam. Zij beschreven als eersten unieke eigenschappen, die deze stoffen ideaal maken als schakelstoffen. Prostaglandines hebben onder andere functies bij doorbloeding, pijn en hormonale besturing.

Auteursrechten berusten bij Elsevier. Daar kan het volledige artikel worden verkregen. 

Een theoretisch model van biochemische meet en regeltechniek gebaseerd op de relatie tussen oestrogenen/progestagenen enerzijds en prostaglandines anderzijds. Abstract

Een biologisch complex organisme wordt op allerlei fronten automatisch bestuurd door meet-en regeltechnische systemen. De mens is zelf zo'n complex organisme. Er vinden veel cyclische processen plaats, waarbij niet duidelijk is, waardoor en waarom welke gebeurtenissen op welk moment waar plaats vinden. Opvallende voorbeelden zijn de 28 daagse menstruele cyclus en de 40 weekse zwangerschap. Bij de menstruele cyclus is het schakelmoment in het midden tamelijk duidelijk. Er zijn ook hormoonveranderingen in die periode. Waarom die hormoonveranderingen optreden en welke relatie zij hebben met de schakeling van processen is niet duidelijk. Dat is ook het geval met zwangerschappen. Wat bepaalt de gemiddelde duur van 40 zwangerschapsweken ? Wat verandert er bij een niet goed verlopende zwangerschap en waardoor?. Er zijn relaties gevonden met prostaglandineconcentraties, maar hoe vindt de schakeling plaats en hoe is dat te onderzoeken?
In dit artikel wordt de door Horrobin en Manku in 1977 reeds beschreven eigenschap van de prostaglandine E1 en 6-keto pgF1, namelijk effectomkering bij stijgende concentratie, in een praktijkvoorbeeld geïllustreerd. De beschreven eigenschap is bij uitstek geschikt voor schakelmomenten in een biochemisch geregeld meet- en regelsysteem. Met deze eigenschap kan het optreden van cyclische gebeurtenissen beter worden begrepen. De elektronisch bekende zaagtandcurve heeft hiermee een biochemisch analogon. Beschreven wordt de veronderstelde relatie tussen hormonen en de begeleidende prostaglandines en de hormooneffecten op basis van hun bekende concentratiebeloop. De praktische gevolgen van de experimenteel gevonden sensitiviteit van biochemische effectoren ten aanzien van de begeleidende prostaglandines worden belicht. Getoond wordt, hoe de theoretische samenhang tussen effecten van oestrogenen en progestagenen resulteert in een curve, die opmerkelijke aspecten bezit van de Basale Temperatuur Curve. De modulerende en schakelende prostaglandines spelen ook een rol bij lokale veranderingen in doorbloeding. Via viscero-cutane reflexbanen zijn die veranderingen zichtbaar op specifieke plaatsen op de (buik)huid. Veranderingen in doorbloeding van specifieke huidgebieden kunnen een representant zijn van pijn. Pijn, die ook bij schakelprocessen regelmatig voorkomt. Met non contactiele infrarood thermografie op de huidoppervlakte kunnen die veranderingen worden waargenomen en gemeten en schakel- en pijnmomenten worden bepaald.
Het artikel is geaccepteerd voor publicatie in Elsevier: Medical Hypotheses onder:

DOI: http://dx.doi.org/10.1016/j.mehy.2015.02.021 Publication stage: Final version published online: 29-APR-2015 Full bibliographic details: Medical Hypotheses 84 (2015), pp. 557-569 DOI information: 10.1016/j.mehy.2015.02.021
Auteursrechten berusten bij Elsevier. Daar kan het volledige artikel worden verkregen. Voor professionals is op verzoek -voor zover de voorraad strekt- via het bestuur een gratis hard copy te verkrijgen. Mail het bestuur van chronic-pain-science.info.

PHE van der Veen
08-03-2015

Toelichting:

Een artikel over meet- en regeltechniek en een relatie tussen prostaglandines en hormonen lijkt niet direct verband te hebben met chronische pijn. Volgens de auteur van dit artikel is dat verband er wel degelijk. Het kan geen toeval zijn, dat er sinds 1954 nauwelijks vooruitgang is geboekt bij onderzoek naar chronische pijn. Door trial and error worden technische verbeteringen gevonden, maar over de oorzakelijkheid is nog heel veel niet bekend. Het kan ook geen toeval zijn, dat er sinds 1910 allerlei publicaties zijn in het alternatieve/complementaire veld over systeemveranderingen bij chronische aandoeningen, waaronder pijn. Systeemveranderingen, die bij behandeling met diverse complementaire methodes opmerkelijke verbeteringen laten zien. Methodes, die niet of nauwelijks bespreekbaar zijn in de reguliere medische geneeskunde.

Dat kan te maken hebben met de moeilijke zichtbaarheid en meetbaarheid van de verschijnselen, die zich hierbij voordoen. Verschijnselen, die voor een belangrijk deel "functioneel" zijn. Dat houdt in, dat er storingen zijn in het normaal functioneren van orgaanweefsel, zonder dat er al anatomische afwijkingen zichtbaar zijn. In de techniek is meet-en regeltechniek een hoofdvak. In de medische opleiding komt het vak vreemd genoeg niet voor. Dat is heel vreemd voor een organisme dat op ontelbare plaatsen en manieren automatisch wordt geregeld tot een stabiel functionerend geheel. De hypothese behandelt een stukje van de wijze waarop het lichaam processen automatisch zou kunnen besturen en afregelen. Omdat meet-en regeltechniek een lastig en ingewikkeld vak is en dat ongetwijfeld voor het menselijk organisme niet anders is, wordt het theoretische deel ingebed in een praktisch voorbeeld, waarvan iedereen weet, dat het een regelsysteem betreft : de menstruele cyclus. Dat is weliswaar ook een heel complex proces, maar in de loop der tijd is heel veel bekend geworden over hormoonconcentraties, gebeurtenissen op verschillende tijdstippen en stoffen, die prostaglandines genoemd worden. Stoffen, die in deze hypothesen als schakelstoffen worden beschouwd: de schakelaars binnen het organisme. Het artikel poogt te laten zien, hoe de werking van deze groep stoffen allerlei processen kan besturen en onderling kan afregelen. Dezelfde werking kan een hoofdrol spelen in het ontstaan van chronische pijn en wellicht van de ernstigste vorm daarvan: de CRPS.